Šta je zapravo meditacija? Reč meditacija potiče iz latinske reči meditatio što u prevodu označava bilo koju vrstu fizičke ili intelektualne vežbe, iz tih razloga se meditacija često povezuje sa yogom jer je to vid fizičkih vežbi dok je sama meditacija intelektualna, duhovna ili psihička vežba. Još jedan naziv koji je manje poznat i koji se ne upotrebljava toliko često je kontemplacija. Po svojoj definiciji meditacija je stanje umirivanja uma ili duha i postizanje stanja ’’nerazmišljanja’’. U svom dubljem i širem značenju je duhovna veština i tehnika kojom se osoba fokusira na unutrašnja stanja odnosno na duh. Takođe je često pominjana u psihologiji i danas ima svoju primenu u psihologiji zahvaljujući psiholozima kao što su Jung i Freud. Cilj meditacije jeste postizanje relaksacije i emotivne i psihološke rasterećenosti. Potiče iz religija Istoka i tu ima svoju najčešću primenu. Ljudima je prva asocijacija na budizam, ali ona veću primenu ima npr. u taoizmu ili hinduizmu i ostalim istočnim religijama. Meditacija i Yoga kao celina su najpoznatije danas po Šao Lin monasima koji obe tehnike primenjuju svakodnevno u cilju postizanja savršenog stanja i uravnoteženosti tela i duha. To stanje se naziva još i stanje La. I u hrišćanstvu je meditiranje poznat termin i najčešće su ga primenjivali monasi (isposnici), monahinje ili časne sestre u katoličanstvu ali je tokom srednjeg veka i inkvizicije izbačen i zaboravljen. U hrišćanstvu se opisuje u tekstovima sv. Jovana Lestvičnika, sv. Jovana od Krsta.
Iako mnogim ljudima danas meditacija izgleda kao nešto nedokučivo i kao nešto od čega treba bežati, sama po sebi ništa različitija nije od bilo koje hrišćanske molitve ili liturgije jer u sebi ima isti cilj, poentu i efekat. Takođe se tako ne razlikuje od bilo kojih drugih molitvi i religijskih obreda ili rituala u islamu ili u judaizmu.
Meditacija ima široku primenu i u meditiranju se razlikuju razne tehnike. U najgrubljoj podeli se deli prema:
- Primeni
- Religijska
- Ateistička
- Estetička
- Borbena
- Vrsti
- Usredsređujuća
- Receptivna
- Pročišćujuća
- Preuramljujuća
- Paradoksalna
- Molitvena
- Smislu / Značenju
- Egoičko
- Egzistencijalno
- Transpersonalno
Tako da na primer religijska meditacija je svojoj vrsti usredsređujuća, a po smislu egoička, ateistička je po vrsti receptivna, a po značenju egzistencijalna dok je estetička pročišćujuća po svojoj vrsti, a transpersonalna po svom značenju i ona danas ima najčešću primenu na primer u psihologiji jer se po Jungu izdvajaju metode kao vođena fantazija ili druge psihoterapeutske metode kao na primer regresija ili hipnoza i poluhipnozna ima primenu u istočnoj medicini za lečenje hroničnih bolesti, emotivnih blokada, anksioznosti, depresivnih stanja i epizoda, takođe tako kao metoda razrešavanja i čišćenja karme i karmičkih blokova. Ona u sebi ima potrebu da suoči sa najtamnijim delovima uma i duše, kao i sa strahovima, senkama i tome slično. Borbena meditacija je svojoj vrsti preuramljujuća, paradoksalna i molitvena. Preuramljujuća ili reframing metoda takođe ima danas široku primenu u psihologiji kao metoda zamene konteksta gde se neki sadržaj ubacuje u sasvim novi kontekst ili se kreira, tačnije pokreće sasvim novi sadržaj. Paradoksalna ima veliku primenu u zenu i u jevrejskoj tradiciji. Nju je gotovo nemoguće izvoditi bez odnosa učitelj-učenik. Ako je pojedinac izvodi sam onda se naziva još i doublebind metodom ili situacijom dvostruke sputanosti. Molitvena ima najčešću primenu u hrišćanstvu i vezana je za konkretnu želju, poduhvat ili neku nevolju. U pravoslavlju su se njome najviše bavili isihasti, dok u katoličanstvu franjevci, karmelićani i jezuiti.
Meditaciju ljudi danas često mešaju i sa afirmacijama ili afirmativnim tehnikama koje se koriste u Life Coaching-u, koje donekle liče na ateistički ili receptivni tip meditiranja gde svakako da postoje dodirne tačke ali su oba koncepta sama po sebi drugačija i znatno udaljena sa drugom porukom i poentom. Pojedinci smatraju da meditiranje treba izbegavati jer nirvana je stanje uravnoteženosti sa Bogom, Višom Silom, Univerzumom ili kako god mi to nazivali pa zbog te same bliskosti i ujednačenosti je treba izbegavati jer smatraju da ljudi kao vrsta nisu vredni jednakosti ili dodira sa savršenošću, što je sasvim opravdano ako se osvrnemo na srednjevekovnu inkviziciju, ali nažalost u pojedincima i danas vlada takav stav i takvo mišljenje. Ako se na primer osvrnemo na hrišćanstvo i pođemo od činjenice da je Bog stvorio sve ljude po svom liku, da li trebamo da zanemarimo onda tu istu činjenicu da to božansko u sebi probudimo i nađemo unutrašnji mir, neki odgovor ili dublji smisao života? Da li zaista trebamo da živimo u mraku i kroz život hodamo sa povezom preko širom otvorenih očiju?